Zuid Afrika met kinderen reisverhaal

"Kleine kinderen op reis in Zuid Afrika, Mika (6 jaar) en Skye (3 jaar) bezoeken een township"

 Verre reizen met kinderen? Ja, ontdek Zuid Afrika met je kinderen! Tijdens ons verblijf in Zuid Afrika, zomer 2010, bezochten we met zijn viertjes een township. We werden begeleid door een gids die ook in deze kleine township woont. Het was de township vlakbij Plettenberg, een rijk blank dorp aan de zuidkust, op ongeveer vierhonderd kilometer van Kaapstad. Het plaatsje Plettenberg zelf is een welvarend stadje waar je prachtig kan wonen, het is als het ware een uitwijkplaats van de rijkere Zuid Afrikanen uit met name Kaapstad. Dat maakte het contrast tot het township eigenlijk nog groter. We reden als het ware de villawijk uit op weg naar de township. 

In de verte zagen we de kleine houten huisjes, dicht op elkstapeld, opdoemen. Sommige niet eens met daken, andere met golfplaten. Langs de weg liepen veel bewoners druk met elkaar te praten, sommige wachtend op de bus. Want vele bewoners werken in de plaats Plettenberg, bijvoorbeeld als ober, schilder of vuilnisman. Velen echter waren werkloos en hingen de hele dag in de township of net daarbuiten. Ze werden geweerd uit Plettenberg. Overigens waren vele duurdere huizen in Plettenberg (eigenlijk in heel Zuid Afrika) behoorlijk beveiligd. De mensen woonden dan wel prachtig, maar achter grote dranghekken… 

Naast het stellen van vragen aan ons, zochten onze kids ook contact met hun leeftijdsgenoten. Zo waren twee kinderen water aan het halen en Mika en Skye bleven maar kijken. Dat wilden zij ook! Vervolgens zagen ze die andere twee de emmers op hun hoofd zetten en weglopen. Nou ja, te gek!   In het township waren wij al snel de bezienswaardigheid, met name onze jongens. Net 3 en 6, blonde koppies, werden ze bedolven onder de aandacht. Eerlijk gezegd, tot grote ongemakkelijkheid van ons. Want wij wisten ons in eerste instantie geen raad met zoveel, op het oog, armoede. Maar wat is armoede? We zagen kinderen zonder kleren, wandelend door het vuilnis, moeders met vier tot zes kinderen wonend in een huisje met twee kamers. Loslopende kippen, varkens, straathonden waren ook heel gewoon. En ja, er was ook een guesthouse, waar gasten een nachtje konden verblijven. Onze kinderen bleven ondertussen vragen stellen: “papa, waarom heeft dat kindje geen kleren aan?”, “mama, dat is toch vies dat er varkens loslopen?”, “papa, waarom gaan de kinderen niet naar school?”. We waren blij met de vele vragen die zij stelden, want dat betekende dat ze gevoel hadden bij die plek. Het deed ze iets, net als het ons veel deed. In plaats van “erlangs te lopen” en over te gaan tot de orde van de dag, zag je ze denken…. 

En dat is toch een beetje wat we willen bereiken met onze reizen; we hopen dat onze kinderen iets meekrijgen van de wereld buiten Nederland. Toegegeven, reizen vinden wij belangrijk en in die zin is het egoisme van onze kant dat we naar verre landen gaan. Maar ook al zijn ze nog zo jong, je hoopt ze ook veel mee te geven waar ze in hun ontwikkeling wat mee kunnen. 

Gelukkig was het in deze township ook op sommige punten goed geregeld, er was bijvoorbeeld schoon drinkwater. Te halen op een aantal centrale plekken in het township. En het afval werd een keer per week opgehaald. Daarnaast zagen we dat achter de township nieuwe stenen huisjes werden gebouwd, ter vervanging van de houten huisjes. Want dat is waar de regering mee bezig is, het langzaam verbeteren van de leefomgeving van de zwarte bevolking. Een hele onderneming die jaren in beslag zal nemen. De tegenstellingen zijn door de lange periode van apartheid zo groot geworden dat het decennia zal duren voordat er meer evenwicht ontstaat.

Naast het stellen van vragen aan ons, zochten onze kids ook contact met hun leeftijdsgenoten. Zo waren twee kinderen water aan het halen en Mika en Skye bleven maar kijken. Dat wilden zij ook! Vervolgens zagen ze die andere twee de emmers op hun hoofd zetten en weglopen. Nou ja, te gek!  En ja hoor, daar kwam de papa aanlopen en die nodigde Mika uit om ook een emmer water op zijn hoofd te zetten en ermee te lopen. Je raadt het al, dat ging niet werken……nat! (en zonde van het water). Maar wat een gave ontmoeting, Mika heeft het nog steeds over. Het volgende contact ontstond met een moeder die de was aan het doen was, terwijl haar kinderen (vier kleintjes) aan het spelen waren. Twee waren verstoppertje aan het spelen en nodigden Mika en Skye uit om mee te doen. En weg waren onze kids, verstoppertje spelen tussen de huisjes.  Best wel eng voor ons, want wij waren ze even “kwijt”. We mochten in de tussentijd eventjes met de moeder mee naar binnen, een kijkje nemen in hun huisje. Daar stond tot onze stomme verbazing een kleine tv en een koelkast, betaald uit gemeenschapsgeld. Want wat bleek; al het geld dat verdiend wordt, komt in een gemeenschappelijke pot ten goede aan de gemeenschap (het township). Samen geven, samen delen! En daar ligt de basis voor een beter leven in deze gemeenschap; samen sta je sterker dan alleen. Wij hopen dat Mika en Skye die boodschap die dag hebben meegekregen……